کد مطلب:88652 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:255
ترجمه: (می بینی پرهیزگاران را كه) قلبش خاشع است. شرح: در این فراز بار دیگر مولی سخن از خشوع متقیان می گوید، در مرتبه اول عبادت را متذكر شد و اینجا خشوع قلب و خاضع در برابر عظمت الهی است و این خشوع قلبی زائیده درك عظمت الهی است و مسلما خشوع قلب نیز سایر اعضاء را به خضوع وا می دارد. چون درباره خشوع قبلا به تفصیل بحث كرده ایم، در این جا به اختصار برگزار می كنیم امام صادق (ع) در روایتی می فرمایند: خداوند متعال به حضرت عیسی بن مریم چنین وحی كرد: یا عیسی! از دیدگانت اشك بریز و قلبت را خاضع گردان و دو چشم خود را با میل اندوه و حزن سرمه بكش در هنگامی كه اهل بطالت و خوشگذرانها می خندند، در كنار قبور مردگان بایست و آنها را با ندای بلند صدا زن، شاید از آنها پند گیری و بگو من در زمره ملحق شوندگان به شما، ملحق خواهم شد[1]. [صفحه 356] در روایتی دیگر آمده كه خداوند متعال به موسی و هارون وحی رساند كه: «انما یتزین لی اولیائی بالذل و الخشوع و الخوف الذی ینبت فی قلوبهم فینظر علی اجسادهم». دوستان من با خشوع و ذلت درونی و خوفی كه در قلبهای آنها می روید خود را برای من زینت می دهند، و سپس آثار آن بر بدنهای آنها نیز نمودار می شود[2].
(خاشعا قلبه)
صفحه 356.